-son de vilameán e teño unha casa e unha pequena veiga. pero a miña moza é de vilariño; se vou vivir onda ela deberei doarlle as miñas propiedades ó mosteiro. mais se a levo a vivir comigo a vilameán, deberá ser ela quen dea as súas terras de vilariño. ese é o meu problema.o outro gardou un curto silencio.-é a lei -dixo logo.-é a lei -repetiu pedro-. randa vivían os meus pais pasabamos fame. agora o que teño dános a penas para nos manter á miña irmá e a min. se caso volverémola pasar, porque teño que contar coa miña muller e cos fillos que veñan. serán máis bocas a comer do mesmo. mais, se non perdese as terras dela a cousa sería diferente.iso foi o que lle vin dicir ó abade.