O guión de cinema Namberguan, que se asenta en alicerces de fasquía mítica, aínda que dotados de persoal tratamento e contemporánea degradación, introdúcenos cun nesgo cómico no noso incipiente e desleigado mundo das finanzas. Ironía, humor, sátira e parodia emanan do xogo dialéctico entre realidade e apariencia. Máscaras e disfraces, equívocos e bromas, enredos e peripecias, fan choutar os resortes do fenómeno cómico, e propician a posibilidade de vernos (e recoñecernos) a nós mesmos. Un considerábel diálogo intertextual, quer paródico, quer analóxico, inza o guión. E iso talvez o insira na rica e longa tradición da comedia, aínda que, obviamente, sen refugar o noso herdo artístico e cultural. Ademais dos diversos temas ou subtemas que conforman ou reforzan a cerna textual (erotismo, cobiza, abuso de poder, identidade, engano, corrupción...), xorde con forza a alienación causada polo neoliberalismo capitalista (galaico?). O ser humano como mercadoría: velaí o que no fondo se aborda no texto por medio da comicidade. Algo moi vello, sen dúbida, pero argallado arestora, e co público de noso como principal destinatario.