Kunderaren eleberriak erdi fikzio erdi saiakera dira, eta baliabide interesgarri ugari erabili ohi ditu: ironia, ahots narratzaileen ugaritasuna, osagarri erreal eta fikziozkoen arteko nahasketa, digresioa, eta abar. Egileak aurka egiten die, literaturaren bidez, giza (eta gizarte) mixeriei, apustu etiko eta filosofikoa eginez. Bere testuetan askatu gabeko korapilorik utzi nahi ez duenez, idazle orojakile eta guztiahaldun gisa agertzen zaigu: pertsonaiek zer egiten duten azaltzeaz gain, buruan une oro zer darabilten jakinarazten digu.