este novo poemario de anxo angueira é un canto centrado en vigo, na persoal fisionomía da cidade, na súa capitalidade cultural, literaria e política a respecto de galicia. enxurrada onomástica que escolle a propia palabra vigo como centro dun remuíño, e que especialmente se refire a nomes de persoas da memoria política do autor; o texto é un único poema en que se dilata e se fragmenta, se prende e se leixa, se fía e desenfía arredor de vigo. arredor dos múltiples vigo, pois “fóra do sagrado” fálanos dun vigo que, a pesar da súa centralidade, resulta moitas veces contracanónico, arraiano, exterior, maldito, irredutible. e fálanos de vesteiro torres e martín códax, de lavadores e do berbés, dun vigo de rosalía de castro e de rotbaf luden, do 36 e do 72, de bembrive e de príncipe, o vigo dos trasantlánticos e o dos cabalos bravos do galiñeiro. en definitiva, vigo asalta o papel protagonista que para o autor merece na paisaxe literaria de galicia.